MÁIS INCERTEZAS

Sigo coa miña prédica, como diría o meu admirado Xosé Manuel Beiras.

Incertezas no sentido de cousas que non son certas.

Se botamos o ollo ó texto estatutario, dísenos que o español e o galego son cooficiais en Galiza (na administrativa, enténdaseme ben) porque todo o mundo ten o DEREITO de USAR eses dous idiomas.

Mais o texto constitucional de tres anos atrás, de rango superior ó estatutario e con vixencia en todo o Estado, dinos que todo o mundo ten a OBRIGA de SABER o español e o DEREITO a o USAR.

O DEREITO a USAR o español aparece por duplicado (non vaia ser que nos esqueza), pero... u-lo DEBER de COÑECEMENTO do galego no Estatuto?

Se só hai obriga para un dos idiomas, malamente poderemos falar -faino o Estatuto- de cooficialidade. Por iso digo eu sempre que o galego está legalizado, pero non é (co)oficial.

E iso que o galego é o idioma PROPIO de Galiza (tamén segundo o Estatuto), o cal quere dicir, por omisión, que o español non o é. E se non é PROPIO, só pode ser ALLEO. O que non é endóxeno é exóxeno, non hai máis.

Aínda ben que, por riba do DEREITO a NON SABER galego, está o DEREITO a o USAR.

Por certo, que ó español non lle chaman polo seu nome, pero iso xa é fariña doutro saco. Algún día destes falarei das incertezas que supoñen algúns nomes que se lles dan a algúns idiomas. Fica pendente para unha próxima prédica.